η σύγχρονη εικαστικός στο κέντρο της Αθήνας που μας προσφέρει μια φρέσκια, ενδιαφέρουσα ματιά στον κόσμο, μέσα από τα έργα της

Η Γρηγορία Βρυττιά  (1983), επίσης γνωστή σαν Φρίντα Κάβλω μεγάλωσε στα Μέγαρα Αττικής. Το 2002 έγινε δεκτή στις δύο σχολές Καλών Τεχνών της Ελλάδας και σπούδασε γλυπτική στην Θεσσαλονίκη με καθηγητή τον Χατζηιωαννίδη Φώτη, απ όπου αποφοίτησε το 2007 με Άριστα. Έπειτα με υποτροφία από το Ίδρυμα Μιχελή ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές στο ίδιο αντικείμενο στο Wimbledon College of Art, U.A.L.U.K. To 2010 έκανε βάση της την Αθήνα. Δραστηριοποιείται σαν καλλιτέχνης με ατομικές εκθέσεις και συμμετοχές σε ομαδικές.

Το 2019 υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ΚοινΣΕπ Δωμάτιο, απ όπου έχει πλέον αποχωρήσει. Αυτή την στιγμή ανήκει στην επιμελητική ομάδα του PS: Communitism και στο καλλιτεχνικό ντούο Κβάζαρ.

Η δουλειά της περιλαμβάνει γλυπτική, σχέδιο, φωτογραφία και performance ενώ συνεργάζεται με διάφορες ομάδες και κατασκευάζει κοστούμια και αντικείμενα για το σινεμά και το θέατρο. Ακόμα, εικονογραφεί κυρίως παιδικά βιβλία κι εξώφυλλα για μουσικές κυκλοφορίες. Παράλληλα σχεδιάζει χρηστικά αντικείμενα με το όνομα  The Big Bag Girl.

Το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς της παρουσιάζεται στο  ημερολογιακό μπλογκ The Evasive Twattwan: http://texturesinart.blogspot.com

και στα social media (Grigoria Vryttia)

Η ομάδα της Miss North συνάντησε την εικαστικό Γρηγορία Βρυττιά

Δεν ήταν η πρώτη μας συνάντηση καθώς έχει προηγηθεί μία πολύ γλυκιά συνεργασία για την εικονογράφηση του παραμυθιού “Μπάμπουρας και Μαμοέτ: Τα Πρώτα Χριστούγεννα” που θα κυκλοφορήσει τον Νοέμβριο του 2021.

Αυτή τη φορά βρεθήκαμε στην πλατεία Νέας Σμύρνης, ευτυχώς, πριν πιάσει η αφόρητη ζέστη που ακολούθησε τέλη Ιουνίου και η συζήτηση πήγε ανάλαφρα και φυσικά όπως θα γινόταν ανάμεσα σε δύο φίλες που είχαν να τα πουν καιρό.

Αυτά μας διηγήθηκε η Γρηγορία λοιπόν για την μέχρι τώρα πορεία της και μας έβαλε για λίγο στον δικό της κόσμο:

Η ιστορία της δημιουργίας για την Γρηγορία Βρυττιά ξεκινάει από την παιδική ηλικία…

Άρχισα να φτιάχνω τα δικά μου παιχνίδια και αντικείμενα μπορεί και από την ηλικία των τεσσάρων χρονών. Δεν ήταν κάτι ξένο σε εμένα καθώς και οι δύο μου γονείς έφτιαχναν πράγματα· η μητέρα μου ασχολούταν με την λαϊκή τέχνη και ο πατέρας μου με τη γλυπτική. Όπως καταλαβαίνεις με έσπρωξαν και οι δύο προς τα εκεί από αρκετά μικρή ηλικία και αν το σκεφτεί κανείς, ακόμη τα δικά μου παιχνίδια φτιάχνω. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο να πω ότι θα ήθελα το παιδί μου να γίνει καλλιτέχνης φυσικά αλλά χωρίς να το σπρώξω εγώ προς εκείνη την κατεύθυνση.

Μεγαλώνοντας, ήθελα να σπουδάσω κόσμημα, στο λύκειο δηλαδή, αλλά με κάποιο τρόπο οι γονείς μου με έπεισαν πως θα ήταν καλύτερα για εμένα να ασχοληθώ με την γλυπτική. Αποφασίζω λοιπόν να δώσω στην Καλών Τεχνών και η αλήθεια είναι πως πέρασα και στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη, επέλεξα να πάω Θεσσαλονίκη για να είμαι μακριά από την οικογένειά μου.

Θα έλεγα πως η γλυπτική ήταν μονόδρομος για εμένα διότι πέραν της επιρροής από το σπίτι μου, έχω πολύ χειρότερη αντίληψη των δύο διαστάσεων από ότι των τριών. Από εκεί και πέρα , πέρασα πολύ πιο όμορφα στην Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης από ότι πέρασα στο μεταπτυχιακό μου στην Αγγλία αργότερα.

Το παιδαγωγικό σύστημα της Αγγλίας δεν μου ταίριαξε καθόλου. Έχουν ιδιαίτερα σαφείς προσδοκίες για το τι είδους τέχνη θέλουν να κάνεις αλλά δεν σου δίνουν καμία οδηγία, σε αφήνουν να το μαντέψεις και απλά σε απορρίπτουν. Τελείωσα όμως και γύρισα Ελλάδα με σκοπό να ξαναφύγω για κάποια άλλη χώρα ή πόλη, με έπιασε όμως αναβλητικότητα και δεν έφυγα ποτέ, ή όχι ακόμη έστω.

Η ωραιότερη εμπειρία..

Θα έλεγα πως η ωραιότερη εμπειρία μου ήταν στο PS GALLERY  στον Κεραμεικό. Ήταν μία μη στατική έκθεση με διάρκεια δέκα ημερών· τις 5 πρώτες την έχτιζα με την παρουσία κοινού· την πέμπτη μέρα έγιναν και επίσημα εγκαίνια όπου και άνοιξε κι από εκεί και πέρα άρχισε το γκρέμισμα για τις επόμενες πέντε ημέρες μέχρι που έμεινε μια γωνία. Ήταν ένα πείραμα που θα μπορούσε να είχε πάει άσχημα αλλά πήγε πολύ καλά. Είχα φοβερή ελευθερία που προήλθε κυρίως από τους ανθρώπους του χώρου και την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν· υπήρξαν άνθρωποι που επισκέφθηκαν την έκθεση δύο και τρεις φορές.

Ήταν περίεργο που έπρεπε να «χαλάσω» το έργο που είχα φτιάξει, ήταν κουραστικό ψυχολογικά κυρίως. Είχα πει να κουβαλήσω όλα μου τα πράγματα και να μην χρησιμοποιήσω καθόλου τα μέσα μαζικής μεταφοράς κι έτσι είχα και μια πιο άμεση, σχεδόν απόλυτη θα έλεγα, ψυχολογική ταύτιση με την αποδόμηση που συνέβαινε.

Αυτή η επίμονη μεταφορά των υλικών που το συνέθεταν ήταν επίπονη διαδικασία αλλά απαραίτητη. Το θέμα ήταν συσχετισμένο με τον νομαδικό πολιτισμό και την μετακίνηση πληθυσμών· με βάση αυτό δημιούργησα την κατασκήνωσή μου σε ένα βουνό. Ήμουν ο νομάς που είχε κάνει το καταφύγιό του, οπότε το κουβάλημα των πραγμάτων ήταν μέρος του ναζήσω την εμπειρία του ίδιου μου του έργου εκ των έσω.

Η χειρότερη εμπειρία…

Χωρίς να ονοματίσω το συγκεκριμένο ίδρυμα, θα πω ότι  ήρθα αντιμέτωπη με το τέρας της γραφειοκρατίας και της τεχνοκρατίας. Μετά από μήνες, μας ενημέρωσαν πως δέχονταν μόνο τα έργα που είχαν κατατεθεί σε φωτογραφίες έξι μήνες πριν που ήταν η αρχική πρόταση του καθενός από εμάς που συμμετείχαμε. Ήταν πολύ περιοριστικό, διότι τα έργα που είχαμε παρουσιάσει τότε, ήταν ουσιαστικά ημιτελή και μας ανάγκασαν να πάρουμε μέρη των έργων πίσω. Ήταν φρικτό και ντροπιαστικό. Η έκθεση ήταν απογοητευτική.

Η Frida Kavlo…

Είναι μια περσόνα που γεννήθηκε το 2019. Είναι performance  με αστείο και φεμινιστικό περιεχόμενο και μου έδωσε βήμα η Καγκέλα Τρομοκράτης προσφέροντάς μου ένα πολύ διαφορετικό κοινό και ανταποκρίθηκα· μέχρι τότε έκανα πιο σοβαρές performances. Η Frida  είναι η ευκαιρία να εξερευνώ το χιούμορ, σπάνιο για τα εικαστικά και να εκφράζω επιπλέον πολύ πιο προσωπικές μου εμπειρίες. Τη Frida  θα τη βρείτε στα καμπαρέ της Καγκέλας και στο διαδίκτυο φυσικά.

Δεν θα είναι εδώ για πάντα. Έχει διάρκεια ζωής, όπως έχουν συνήθως όλες οι περσόνες μου· ολοκληρώνουν τον σκοπό τους και μετά εξαφανίζονται. Χάνονται χωρίς πένθος, εξανεμίζονται στην πληρότητα. Κάποια στιγμή δεν υπάρχει πλέον η ανάγκη για αυτές.

Καλλιτέχνης και Λογοτεχνία…

Πρέπει οι άνθρωποι να διαβάζουν περισσότερο. Ο πολιτισμός μας έχει γίνει τρομερά οπτικός και αυτό μεγιστοποιήθηκε τον τελευταίο χρόνο με την καραντίνα και όσα συνέβησαν. Κάτι χάνουμε έτσι από τον κόσμο και τον φανταστικό μα και από τις άλλες μας αισθήσεις.

Πάντα προτείνω στους μαθητές μου να διαβάζουν και αν δεν μπορούν να βρουν κάτι φιλοσοφικό ή πολιτικό, μπορούν να βρουν τον δρόμο μέσα από τη λογοτεχνία. Το αγαπημένο μου λογοτεχνικό βιβλίο είναι το Ορλάντο, της Virginia Woolf. Είναι ένα βιβλίο που θα ήθελα δηλαδή και το παιδί μου να διαβάσει.

Πού χαρίζει το βιβλίο Ποίηση στα 16 που της έκανε δώρο (μαζί με άλλα) η Miss North;

Θα το δώσω στη φίλη μου που δίνω πάντα τα αντίτυπα που έχω διπλά· έχει κι εκείνη την ίδια ανάγκη για τα βιβλία.

© Miss North 2021